relaxte afsluiting Laos...

Sabaidee,

Het is nu 12 uur in de middag.  We hebben ons favoriete terrasje in luang prabang opgezocht, om onder het genot van de laatste lao-biertjes (0.6 liter voor een euro) te wachten op onze tuktuk,  welke ons om half 4 naar het vliegveld zal brengen voor de derde etappe naar Hanoi, Vietnam.

Gisterochtend zijn we extra vroeg (half 6) uit ons bed gegaan, om een dagelijks ritueel van de vele monniken te zien. Elke ochtend gaan zij bij zonsopkomst in hun typische oranje gewaden in een lange rij op straat bedelen om voedsel.  De lokale bevolking zit dan al op matjes op straat klaar met vooral rijst om dit aan de monniken te geven.  Een heel typisch ritueel wat hier de normaalste zaak van de wereld is.  Het was wel jammer te moeten constateren dat dit inmiddels is uitgegroeid tot een toeristische atraktie voor met name de chinezen.  Zij kwamen overval vandaan met taxis en tuktuks en gingen brutaal met gekochte spullen tussen de bevolking zitten om tijdens het maken van vele fotos en filmpjes ook de aalmoezen aan de monniken te overhandigen.  Sommige monniken weigerden dan ook om iets van de chinezen aan te nemen,  omdat dit niet in hun geloof en ritueel past.  Wij trachten uit respect toch enige afstand te houden.  Hierna zijn we weer terug gegaan naar ons hotelletje voor het ontbijt.

Na het ontbijt hebben we de lokale ochtendmarkt bezocht.  We zaten hier midden tussen de lokale bevolking zonder enige andere toerist te zien. Hier kwam je ogen en neuzen te kort om door te laten dringen wat hier allemaal werd verkocht.  Je kan het zo gek niet bedenken.  Ze verkochten hier met name voedsel, maar dan wel in de breedste zin van het woord.  Alle soorten groenten, kruiden en vlees wat je maar kan bedenken.  Zeg maar alles wat ooit geleefd heeft of nog leeft, zoals kippen, eenden, vis, en vlees maar ook krekels, kikkers, ratten, vogeltjes, maden en wormen.....  We haalden het niet in ons hoofd om hier ook maar iets te kopen.  Maar was toch weer iets wat je gezien moet hebben in dit land.

Na de lunch hebben we fietsen gehuurd om ook wat van de buitenwijken van dit stadje wat bijna lijkt te slapen met duidelijk franse invloeden te zien.   Na twee uren fietsen hebben we ze toch maar weer ingeleverd.  Fietsen bij deze temperaturen geeft nu niet het ultieme vakantiegevoel.    Daarnaast waren ze niet veel groter dan een kinderfiets, trapten kei zwaar bij de vele hellingen, en hadden ook nog eens kei hard zadel, wat niet goed voor ons zitvlak was.  Na een korte terraspauze hebben de Phu si bedwongen.  Een berg midden in de stad met daarop een tempel.  Je kon hier komen met maar liefst 309 traptreden.  Boven op had je een prachtig uitzicht over het stadje en zijn omgeving.  De tempel met pagode viel tegen.  We hadden inmiddels wel mooiere gezien.

'S avonds vervolgens weer heerlijk gegeten met o.a. gegrilde eend.  Zoals gewoonlijk zat er weer een kat bij onze tafel om te proberen wat eten te bemachtigen.  Deze kat met een wel heel typisch lachwekkend zwart snorretje hebben we vervolgens de naam Adolfje gegeven.  We kwamen hem 's avonds nog een paar keer tegen, en schoten telkens weer in de lach.  Afsluitend op een terrasje lukte het lilian toch weer om met handen en voeten bij de obers een cointraux te bemachtigen.  Deze keer moest zelfs de chef van het terras er bij komen om te begrijpen wat ze bedoelde.

Vanochtend zijn we nog een keer naar de ochtendmarkt gegaan, om nog een keer de vele indrukken van alles wat hier werd verkocht op te doen.

Zoals gezegd worden we straks opgehaald om naar Vietnam te vliegen, met weer een hoop prachtige ervaringen en indrukken in onze bagage van dit prachtige land wat nog 20 jaar lijkt achter te lopen.  

Word zeker vervolgd....

Groeten lilian en wilfred.